اشعار

این‌روزها اشکی روان داری دوباره            چشم تر و قـدی کـمان داری دوباره

مستوره‌ها در بین هر محمل نشستند            دلشـورۀ یک کـاروان داری دوبـاره

مانند آن بعضی که‌ زینب در گلو داشت            بغض گـلویی بی‌کران داری دوباره

اکـبـر کـنـار دسـت زیـنب ایـسـتـاده            حسرت به این تازه جوان داری دوباره

روبنده‌ها بر روی صورت‌ها نشسته            روضه برای دخـتران داری دوباره

سقا به روی دوش مشکش را گرفته            داغ قـد ایـن پـهـلـوان داری دوبـاره

داغی به یاد ازدحـام کوچه بازار...            از خـنده و زخـم زبان داری دوباره

آقـا دگر باغ و بـهـارت رفـتـنـی شد            آرامـش این روزگارت‌ رفـتـنـی شد

ای مـنـتـهـای رحـمـت والا محـمد            ای جـلـوۀ لطـف خـدا بر ما محمد
ما ذرّه و خـورشـید بی‌هـمتا محمد            ما بـنـده هـستـیم و فقـط آقا، محمد

ذکـر تو شـد آرامـش دلـهـا محـمـد
جام ولای تو شرابی ناب ناب است            کوی تو درعالم فقط راه ثواب است
آنقدر آقایی که حُسنت بی‌حساب است            وقتی علمدار سپاهت بوتراب است
عـالم شود سـرباز تو یکجا محـمد
ای عرشیان محو صدای دلنـشینت            در آرزوی وصل روی بی‌قـرینت
نور خدا می‌تابد از صحن جـبـینت            جبریل بی‌تاب است، باشد هم نشینت
تا پـر بگـیـرد با تو در بالا محـمد
عالم اگر ظلمت تو هستی نور عالم            ای روشنی بخش دو چشم کور عالم
از عشق تو جاری شده این شور عالم            شرمنده از لطفت دل معـذور عالم
عالـم همه یک قطره و دریا محمد
دنیـا و هرچه دارد این دنیا برایت            ای جان عالم، عالمی جانش فدایت
خلقـت شده وقـف شما و بچه‌هایت            روزی بده ما را، تکانی ده عبایت
ای جایگاهـت قرب أوْ أدْنیٰ محمد
امشب که طوفانی‌ست دریای دل ما            با تو ثـمر داده ست حالا حاصل ما
با حُـبّ آل تـو به بـار آمـد گِـل ما            ای نام تو مشکـل‌گـشای مشکل ما
یا احـمد و یا مصطـفی و یا محمد
حیران احـمد می‌شود یزدان احـمد            پـیک الهـی هم شود مهـمان احـمد
غار حرا شد روضۀ رضوان احمد            گوش فـلک آماده بر فـرمان احـمد
بر آن رسول الله، آن مولا، محمد!!
تو آن رسول نور و روح کبریایی            زیـبـاتـرین حُـسن خـتـام انـبـیـایـی
تو محـور اصلی نـفـس هـل اتـایی            بابـای خـوب شیـعـیان مـرتـضایی
شد مـبـتـلایت هر دل شـیـدا محمد
هرچند بودی تو رسول مهر و رحمت            هرچند افتادی برای دین به زحمت
هرچه شدی درسالهای سخت اذیت            أجر رسالت را سپردی تو به امت
امت چه کرده با تو و زهرا محمد؟
بر سـرخـی آلالـه دسـت زرد افتاد            دلگـرمی مـولا چرا دلسرد افتاد!؟
با ضربـۀ شـلاق آن نـامـرد افـتـاد            در کوچه‌ها از فرط پهلو درد افتاد

این داغ آتش می زند دل را محـمد

یا بشیر و یا نذیر ای حضرتِ والا سلام            بر تو ای یاسینِ امّت حضرت طاها سلام

مبعثِ تو عالمی را زد به هم ختمِ رسول            جان بقربانت شوم ای گـوهرِ زیبا سلام

رحمة للعـالمـین شد نُه فـلک محـتاجِ تو            رحمتی کن بخششِ بالاتر از دریا سلام

گفتن از مدح و ثنایت نیست در حدِّ عقول            ای که مدحت را سروده ایزدِ یکتا سلام

دختری داری که مقصودِ تمامِ خلقت است            بر تـو بر دخـتـرِ تو یا ابـا لـزهـرا سـلام

مات و مبهوتم ز الطافِ خـدای سرمدی

بعـثت آمد پاک کن قلبِ مرا از هر بدی

قبله‌گاهِ عاشـقان شد بعد از این غارِ حرا            جلوه‌گر در این جهان شد بعد از این غارِ حرا

گفـتگـویت با فـرشته بر همه ثابت نمود            مرکزِ اسرارِ جان شد بعد از این غارِ حرا

چه مقامی داده شد بر تو عزیزِ مسلمین            مثلِ یک دارالامان شد بعد از این غارِ حرا

در کـنارِ کعـبه در بالای یکِ کـوهِ بلـند            مثلِ یک سنگِ نشان شد بعد از این غارِ حرا

بعد از آن قرآن تلاوت کردنت حبل المتین            مثلِ یک چشمه روان شد بعد از این غارِ حرا

روزِ مبعث آمد و شادم از این فرخندگی

بعد از این آغاز شد سرفصلِ پاکِ بندگی

یا رسـول الله تـسـلـیـمِ تـوأم ای مـحـترم            می‌خورد برهم پس از این خانۀ ظلم و ستم

بیـرقِ اسـلام را افـراشـتی در نُه فـلـک            مرتضایت شد عـلمدارِ تو و طرفه عَـلَم

رحـمة للـعـالـمین رحمی کن از راهِ وفا            یاری ام کن تا که در این راه بردارم قدم

مستـحقـم بی‌کـسم دلـواپـسـم خـتـمِ کـلام            بـر منِ افـتـاده از پـا می‌کـنـی آیا کـرم؟

دعوتم کن تا مدینه تا حریمِ گنبدِ خضرایی‌ات            من که دلتنگم پُر از دلتنگی از بهرِ حرم

روزِ مبعث را برایم شاد کن با یک برات

هم نجف خواهیم؛ هم شش گوشه هم شط فرات

دوبـاره نـور رسید و جهـان منوّر شد            رسیـدن همه تا عـرش حق میـسّر شد
بخـوان بنام خـدایت که دل مسخّـر شد            بخوان که عشق به سیمای تو مصوّر شد

بـخـوان که آیـنـه در آیـنه مـکـرر شد

بخوان که خواندن تو ابتدای زیبایی‌ست            بخوان که خلقت تو از برای زیبایی‌ست
بخوان که حضرت ربت خدای زیبایی‌ست            بخوان که نام شما انتهای زیبـایی‌ست

به نام تو گل قـمصر چنین معـطر شد

به مهر روی نبی عشق هم ملازم شد            ستاره‌ای بدرخـشیـد و عـرش قائم شد
نگار من که چه مکتب نرفته عالم شد            به غـمزه مـسئـله آموز صد مـعـلم شد

و کـوه نـور برای شـما چو مـنـبر شد

سخن نگـفـت نـبی غـیر اِنْ هُوَ یُوحی            رسیده تا لب عرش و سپس دَنَا فَتَدَلّی
به قـاب قـوس الـهـی رسـیـد اَوْ اَدْ نـی            که کوچک است برای شما چـنین دنیا

و عـرش حق به نام شما سـراسـر شد

تـویی تو غـایت قـلب سـلـیـم یا احـمـد            تویی تو صاحب خـلق عـظیم یا احمد
که قلب عرش به صحنت مقیم یا احمد            و ترجـمـان کامل از یا کریم ؛ یا احمد

که روزی هـمه با دست تو مـقـدر شد

تــو نـــور اولـی آقـا، تـو عـاقــل اول            به مهـر تو شده ذرّه چو عـارف کامل
بـتـاب بـی‌رخ تـو زنـدگـی ما مـخـتـل            و قاب عرش به نام شما خورد صیقل

به نام توست که عرش خـدا منوّر شد

تویی نـگـار دو عـالـم نگـار تو حـیدر            همیـشه و همه جا شد قـرار تو حـیدر
تویی تو رحمت حق ذوالفقار تو حیدر            به وقت جنگ شده تکـسوار تو حـیدر

که ذکر روی لب تو همیشه حیدر شد

هـمیشه و همه جا در کـنارتان حـیـدر            به روز بدر و اُحـد یا حُـنین یا خـیـبر
که طاق ابروی او شد حریف با لشگر            به روی دوش تو از آسمان چه بالاتر

و شمس کون و مکون حضرت غضنفر شد

تمام هـسـتی تو حـیـدر است با زهـرا            و گـشـته خـنـدۀ زهـرا بـرای تو دنـیـا
نـوشـتـه‌ای سـنـد دل بـه نـام آل کــسـا            که گـشته جمع قوام جهان به زیر عبا

به عـرش مهـر آل شما چو محور شد

چه زود بین مـدیـنه شود به پا طوفان            و می‌شـوند سگان سعـود، دل نگـران
که زود می‌شکـند این سـپاه بـوسفـیان            محقـق است به زودی پـیام رهـبرمان

و نصبِ عـینِ همه ما پـیام رهـبر شد

دعا نمودی و عمرم شده است زیر علم            هزار شکـر نشـسـتم به پای شاه کـرم
دعـا کـنـیـد کـه دور سـر شـمـا بـپـرم            و من مـدافـع یـثـرب شـوم میان حـرم

و هـدیـۀ هـمـۀ مـا به آسـتـان سـر شد

اگر قـبـول تو افـتـد تـمـام هـسـتی من            دهم به راه حسین و علی و یا که حسن
به عـالـمـی نـدهـم مـهـر آل تو اصـلاً            گـدایـی در حـیــدر خـدایی است حـقـاً

کـه عـالـمـی گـدای گـدای قـنــبـر شـد

چو قـطره‌ای که نشـستم به دامن دریا            شـدم یـتــیـم شـما و تـویـی فـقـط بـابـا
هـزار شـکـر شـدم مــبـتـلای تـو آقــا            رسان تو دست مرا هم به چادر زهرا

که کـیمـیای همه یک نگاه کـوثـر شد

مـسـمـط من بـیـچـاره تـا که آخـر شـد            کتاب فـضل تو آقا دوبـاره از سر شد
و حال و روز دلم با شما چه بهتر شد            ز نـور گـنـبد خـضـرا دلـم مـنـوّر شد

و رفتن همه تا عرش حـق میـسّـر شد

به دستِ دین تو أدیانِ سابق می‌شود تکمیل            رسیدی تا به ویرانی روَد اصحابِ شومِ فیل

بخوان پیغمبرانه! چون که با لحنِ حجاز تو            به واللهِ دو چندان می‌شود زیباییِ ترتیل

محاسن را معطّر کردی و عطّارهای شهر            کم آوردند و شد بازارشان بی‌رونق و تعطیل

به باباهای در جهلِ مرکّب خفتۀ بی‌دین            پس از این عشقِ دختربچه‌ها را میدهی تحویل

عقیقِ دستهایت می‌شود مُهـر نمازِ نوح            عبایت می‌شود سجادۂ عیسی و اسماعیل

»امین» بودی و با ایمان گمانم مادرِ موسی            به دستانت سپرده کودکش را در کنارِ نیل

نشسته گوشۀ معبد، تورّق می‌کند هر شب            چه خوش می‌گوید از قرآنِ تو؛ تورات با إنجیل

همان قرآن که «حبلُ اللّه» را «وحدت» تلقّی کرد            خوشا آنکس که دارد در سکوتش قدرتِ تحلیل

محمّد خواندمت جایِ رسول الله! امشب را            کمی بگذار قـربانت شوم مانندِ جبرائیل

ولی الله خواندی در غدیرِ خم! بدونِ شک            به عشقت « یاعلی» می‌گوید آری صورِ اسرافیل!

مبعـث شده ای نور دو چـشمان پیـمبر            آن چهـرۀ خود را بنـمـایـان گل حـیدر
مبعث به وجـود تو منـور شود ای ماه            بـرگـرد تو ای بـضـعـۀ زهـرا و یدالله

ای یـوسف گـم گـشتـۀ زهـرای مطهر            باز آ که جهان غرق فساد است سراسر

ای آنکه چو حیدر به زمان شمس عیانی            وقـتـش نشده پـرده ز رخـسار کشانی؟
ای تـاج سـر نـوح و سـلیـمان کجایی؟            مبعـث شده ایکـاش در این عـید بیایی
ای نـام تـو سـر زمـزۀ حـضـرت داود            ایکاش که این عید رهی بر فرج ات بود

صحبت از مبعث که می‌آید مسخًر می‌شوم            با نوای یا محمّد پاک و اطهـر می‌شوم

ذکرِ پیغمبر شریف است و پُر از آزادگی            نـامِ او می‌گـویم و مثلِ کـبوتر می‌شـوم

می‌رهـانم خویش را از ظلـمتِ بی‌انتها            می‌روم سمتِ رسول و ماهِ انور می‌شوم

من مسلمانم مسلـمانِ دو ابـروی کـمان            گر پـذیـرایم شود مانـندِ نوکـر می‌شـوم

عـزّتِ تـسلـیم از آزاد بودن بهتر است            عبدِ احمد هستم و با عشقِ او زر می‌شوم

گفته‌هایش یک به یک روشنگرِ راهِ من است            گر که از خطّش بپیچم باز ابتر می‌شوم

گفت پیغمبر که بعد از من علی باشد نجات            بی‌سبب نبود دمادم وصلِ حیدر می‌شوم

سر سپردم بر امیرالمومنین یعسوبِ دین            عاقـبتِ خیرِ دو دنـیا مثلِ قـنـبر می‌شوم

مبعثِ ختم رسولان می‌دهد بر دل نوید            می‌رسد یک روز مهدی و منوّر می‌شوم

روزِ مبعث را سبک نشمار روزِ رحمت است            صحبت از مبعث که می‌آید مسخّر می‌شوم

جهـان نـبـود و تو بودی نـشـانۀ خلـقت            هـمای اوج سـعـادت به شـانـۀ خـلـقـت

جهان نبود و خدا با تو گفـتگـو می‌کرد            به حُـسن خـاتـمت از آسـتـانـۀ خـلـقـت

جهان و هرچه در آن پیش تار مویت هیچ!            چگـونه از تو بگـویم بـهـانۀ خـلـقـت؟!

برای از تو نوشتن اجازه با عشق است
همیشه حرف و مضامین تازه با عشق است

بهار عطر تو را در گلابدان می‌ریخت            زلال نام تو را در دل جهان می‌ریخت

بخوان به نام خدایت که خلق کرده تو را            هزار مژده و معنا از آن «بخوان» می‌ریخت

جهان چه داشت اگر روشنایی تو نبود؟            چگونه از سرِ گلدسته‌ها اذان می‌ریخت؟

به یُـمن آمـدنت سنگ، مهـربان می‌شد
جهان پیر، پس از قرن‌ها جوان می‌شد

«ستاره‌ای بدرخشید و...» آن ستاره تویی            ستاره‌ای که به آن می‌شود اشاره تویی

سـتاره‌ها و زمـین، دانه‌های تسـبـیح‌اند            و خـیر اوّل و آخر در استـخـاره تویی

زمین کتاب خودش را دوباره می‌خواند            به هر کجا برسد مقصدش دوباره تویی

بدون نور تو راهی به سمت پایان نیست            بتـاب بر سـر دنـیـا که راه چـاره تویی

بـــتــاب آیـــنــه‌گــردان آشــنــایــی‌هــا
بـتـاب روشـنـی هـرچـه روشـنـایـی‌هـا

دعـای حضرت آدم قـسم به نـام تو بود            نجـات نـوح پیـمـبر، به احـترام تو بود

عصای حضرت موسی به نامت آذین داشت            دم مـسـیح مـسیـحـایی از سـلام تو بود

خلـیل، دوش به دوش تو رفت در آتش            که شعله « بَرد و سلام» از طنین گام تو بود

اگر عزیز جهـان بود یوسف از خوبی            اسـیـر حُـسـن تـو دلـدادۀ کـلام تـو بـود

بـیـا سـری به درخـتـان پـیـر بـاغ بزن
به روی شـانه‌شان چـارده چـراغ بـزن

علی پس از تو چراغ ولایت عشق است            کنار حضرت کوثر که آیت عشق است

دو چلچراغ، دو سرو جوان باغ بهشت            که راز خلـقت آن‌ها امامت عشق است

دوازده غــزل سـبــز نـامـکــرّر نــاب            که هر کدام به نحوی روایت عشق است

کسی شـبـیه تـو می‌آیـد از اهـالـی نـور            کسی ‌که آمـدن او نـهـایت عـشـق است

نهـایت هـمۀ خـواب‌هـای خـوب تـویی
چراغ روشن دنیا پس از غروب تویی

ای آفرینش از تو گرفته‌ست تار و پود            ای وسعت مقام تو بی‌مرز و بی‌حدود

ای کـوه‌هـا به بـردن نـام تو در قـیـام            ای رودها به گـفتن ذکر تو در قعـود

ای در اذان مــأذنــه‌هـا زنــده تـا ابــد            ای در گلوی هرچه مؤذّن پُر از سرود

برگرد و از دوبـاره حـرایی بیافـرین            پُر شد دوباره عـرصۀ تاریخ از یهود

آل امیّه شکـل جـدیدی به خود گرفت            شد کعبه در محـاصرۀ آلی از سعـود

وقتش رسیده، باز الم یجـعـلی بخوان            شد وقـت آنکه باز ابـابـیـل‌ها فرود...

کـيـستی ای خـنده‌هايت رحمةٌ للعالمين            گـيسوانت ليـلةالقـدر سـماوات و زمین

ای اشارت‌های ابروهای تو لا ريب فيه            مهـربانی‌های چـشمـانت هدیً للمتـقـين

ای شب معراج، سبحان الذی أسرای من            عروة الوثقی‌ست دامان تو يا حبل المتين

ايّها المزّمّل امشب تا سحـر بيدار باش            تا طلوع فجـر قـرآن‌ها بخوانی با یقـین

در رکوع کيست آن زيباترين انگشتری            راز بگـشـا ای نـمـاز اولـين و آخـرين

نخل‌های سال‌ها خشکيده خرما می‌دهند            می‌نـشيـنی تا کـنار اين دل چـادرنشين

مـژده ای دل که شب بـعـثت طاهـا آمد            جـان و روح دگـری بـر تـن دنـیـا آمـد
باز مـاه رجـب از عـطر معـطر گـشته            به خـدیجـه بـرسان یار، پـیمـبر گـشـته

شب همان شب که جهان غار حرا را می‌دید            چـشم افـلاک، تـجـلّـیِ خـدا را مـی‌دیـد
محـور دیـن خـدا مرکـز اسـرار سلام!            اشرف ارض و سما سـیّدِ ابـرار سلام!
لشگر حزب خدا را سر و سردار تویی            پـــدر فــاطــمــه دلــدادۀ دادار تــویــی
آمـدی تا که شـوی گـرمـی بـازار خـدا            قـم فـأنـذر که شده پـر ز جـهـالت دنـیا
از شما ریشه گرفـته است تمام اخـلاق            اصل بعثت به همین بود، سفیر رزّاق!
ای رسولی که همه حرف دِلَت قرآن بود            دخـتـر پـاک شـمـا عـالـمـۀ دوران بود
بیست و سه سال زدی دم ز علی یا احمد            گـشـته مـداح شـما ربّ جـلـی یا احـمـد
در شب بعثتت ای منشأ خیر و برکات            می فرستم به جمال و به جلالت صلوات

از عـرش آمـدنـد مـلائک به خـدمـتـش            تنها به قصد عرض ارادت به حضرتش

حـالا در امـتــداد مـسـیـر پـیـمـبــریـش            مـی‌آیـد از حـرا پـی اظـهـار بـعـثـتـش

از لحـظـۀ الـست که نه پـیـشـتـر از آن            بـر شـانـه‌اش خـدا زده مـهـر نـبـوّتـش

او خـاتـم تـمـامی پیـغـمـبـران شـده‌ست            پس خـتم هرچه خیر بوَد در رسالـتـش

بـوی گلاب ناب زمین را گرفـته است            آری نشـسته دُرّ عـرق روی صورتش

افـتــاد کـوه نـور بـه سـجـده مـقـابـلـش            تا دیـد جـلـوه می‌کـند این‌سـان أُبُـهّـتـش

در شرح بندگـیش چها می‌شود نوشت؟            جایی که می‌رسـد به خـدایش هـویّتـش

پیش از ظهور رحمت کُـلیّه‌اش به دهر            کِی شـاه می‌نـشـست کـنـار رعـیّـتـش؟

یک دم زبان به شکوه گری وا نمی‌کند            هـرچــنـد مـی‌کـنــنـد دمــادم، اذیّــتــش

کوثر رسیده است به او پس مشخّص است            ننـشـسـته است گرد به دامان عصمتش

باید که پـرچـمش همه جا قـد عـلَم کـند            وقـتی عـلی‌ست یار نخـست شریعـتـش

او آمـده ست تا که بـفـهـمـنـد اهـل دین            دین خداست، عشق به حیدر حـقـیقـتش

در هر دو حال گفته فـقـط یا عـلی مدد            قـربـان جَلـوتش که بوَد مثـل خَـلـوتـش

امشب‌ شب‌ زیارت‌مخصوصۀ علی‌ست            پس شک نکن که رفته نبی هم زیارتش

در حـلـقـۀ لاهـوتـیـان شـور و نوا بود            هر جا سخن از وصف یاری دلربا بود

در رفت و آمد بود فـوجی از مـلائک            از عـرش آوایی به جـمـع مـاسـوا بود

عــشـاق بـا حـق وعــدۀ دیــدار دارنـد            وعـده گه زیـبای حق با مصطـفی بود

میـعـاد عـشاق از ازل تـعـیـین نمـودند            این بار وعـده گاهـشان غـار حـرا بود

آن چه در این دیدار بر هستی عیان شد            یـک هــدیـۀ والا ز درگــاه خــدا بــود

یـعـنی خـدا یک لطـف بی‌هـمـتا نموده

یک رحـمـة لِلـعـالـمـین اعـطـا نـمـوده

او که خدا بر ذات نامش خورده سوگند            جبریل بر وحی کلامش خورده سوگند

آن کس که قـبل از خلـقت عالم خداوند            در نور خود بر احترامش خورده سوگند

تنها نه بر نامش خـدای او قـسم خورد            بر خاک مانده زیر گامش خورده سوگند

هر سنگ زیر پـای او در روز بعـثت            بر صدق و گفتار و پیامش خورده سوگند

در سورۀ رعد او علی را شاهدش، خواند            یعنی که بر او و امامش خورده سوگند

آن کس که پـیـغـمـبـر به کل انـبـیا بود

مـولا ابالـقـاسم مـحـمد مـصـطـفی بود

هر کس که مستی می‌کند ساغر گرفته            سـاغـر ز دست شاهـد و دلبـر گـرفـته

گـفـتا که اِی مُـزَّمَّـل اِی مُـدَّثِّر ای یـار            برخـیـز که پـیـغـمـبـری‌ات سر گـرفته

وقـتـی که می‌لـرزیـد در زیـر عـبـایی            روی لـبـانـش ذکـر یـا حـیـدر گـرفـتـه

باشـد تـراوش‌هـای لـعـلـش در ولادت            وحیِ الـهـی را کـه پـیـغـمـبـر گـرفـتـه

زمـزمـۀ نام عـلـی را هـر که بـشـنـیـد            ایـن ذکـر را تـا لـحـظـۀ آخـر گـرفـتـه

اسـتـاد جـبـریـل امـیـن تنـهـا علـی بود

در قـبـر می‌گـویم فـقـط مولا علی بود

دین نـبـی، حُـبّ و تــولای عـلـی بـود            مـهـر جـمـال و روی والای عـلی بود

گویا نظـر بر وجه حق می‌کـرد طـاها            وقـتی که مشـغـول تمـاشـای عـلی بود

گـر کاروان‌ها حُسن یوسف را شنـیدند            یوسف خودش سرمست سودای علی بود

آنچه که جبـریل از طـریق وحی آورد            وقـت ولادت روی لـب‌های عـلـی بود

وصفی که قرآن هم ز وَجه‌الله می‌کرد            وجـه‌الـهـی از روی زیبـای عـلی بـود

گـفـتا پیـمـبر معـنی ایـمان چـنین است

ایمان همان حُبّ امیر المـؤمنـین است

چو بر اریکه سوار آن یگانه فارسْ شد            پیاده یوسف و یعقوب و نوح و یونس شد

بـزرگ مـکـتب تـوحـیـد را مؤسس شد            سـتـاره‌ای بدرخـشـید و مـاه مجـلس شد

دل رمـیـدۀ مـا را انـیـس و مـونـس شد

قدم نهاد به خاک احـمد فـرشته سرشت            گرفت گلشن هستی طراوتی چو بهشت

به مزرع دل عـشاق تخم عاطـفه کشت            نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غـمـزه مسئله آمـوز صد مدرٌس شد

بـسـوی او زده پَـر مــرغ فـکـرت اُدبـا            بـه خـوی او گـرویـده بُـتــان پـاک قـبـا

ز روی او شده شرمنده مهر و مه عجبا            به بوی او دل بیـمار عـاشـقان چو صبا

فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

یگـانه گـوهر گـنجـیـنۀ طـریقـت اوست            امیر کشور عشق است و دولتش نیکوست

شکوه معجزه را بنگر و مگو جادوست            بصدر مِصطَبَه‌ام می‌کشاند اکنون دوست

گدای شهـر نگه کن که میر مجـلس شد

به بام عـرش، ملائک زدند پرچم نـور            شد از تجلّی او چـشم بت پرستان کـور

بگو به غصّه و غم دور باش از ما دور            طرب‌سرای محبت کـنون شود معـمور

که طاق ابـروی یـار منَـش مهـندس شد

دهـد منـادی غـیب از فـراز عـرش نـدا            رسید مظهر حق رکن دین و میـر هُـدا

به پاس مقدمش ای جرعه نوش پاک ردا            لب از تـرشّـح می پـاک کن برای خـدا

که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد

بیا بنـازمت ای شـهـسوار عرصۀ جود            بخـوان تـرانۀ پُر شـور حمد یا محـمود

تو در قیام و ملائک به سجده‌اند و قعود            کرشـمۀ تو شـرابی به عـاشـقان پـیـمود

که علم بی‌خبر افتاد و عقـل بی‌حس شد

فـرشته آمد و بگـریخـت دیو با خواری            به جـمع دلـشـدگـان مژده داد و دلداری

شـدم بـه رغـم رقـیـبـان غـلام دربـاری            چو زر عـزیز وجـودست نظم من آری

قـبـول دولـتـیان کـیـمـیـای این مـس شد

به عاشقـان خبر وصل دوست برسانـید            سرود گـرم محبت ز نای جان خـوانـید

به مقدمش چو «کلامی» گلی بیفـشانید            ز راه میـکـده یـاران عـنان بـگـردانـیـد

چرا که حافظ از این راه رفت و مُفلس شد

آمد از یـثـرب نـدای اقـرأ روح الامـیـن            آیه‌های نور نازل گشته بر، کهف‌الحصین

سـجـده بر مـحـراب ابـروی محـمد آمده            خـتم آل المـرسلین از یثـرب احـمد آمده

جـمله ارکان جهـان استاده بر فرمان او            آیـه‌های عـشق نازل شد به جان جان او

از حرا باران رحمت می‌رسد اینک، بخوان            بسم ربک، بسم ربی، بسم رب دو جهان

هل أتی را جرعه جرعه، نوش جانت می‌کنند            نرم نرم اینک به خالق، آیه خوانت می‌کنند

مور شد ملک سلیمان‌ها به خاک پای تو            نـور شـد «إقـرأ» مـیان آیـۀ لـب‌هـای تو

از حرا "إقرأ" به گوش آمد، جهان آواز کرد            جبرئیل امشب به بوی پیرهنت پرواز کرد

خلعـت پیـغـمـبری باشد مـبارک بر شما            رحـمـة للعـالـمین از یثرب آمد سوی ما

چشمۀ توحـید لبهای تو جـوشیدن گرفت            آیه‌های رحمت و رأفت خروشیدن گرفت

آسـمـان‌ها نـور پـاشـیـدنـد بـر نـور خـدا            منجلی شد کوه نور امروز، از غار حرا

سفره دار خالقی و دست تو حاجت رواست            آیه‌های روشن تو، جلوۀ شمس و ضحی ست

عید مبعث، شد طلوع فجر ختم المرسلین            احـمد آمد تا که باشد رحـمت للعـالـمـین

صدا چندین و چندین بار می‌پیچید می‌پیچید           در آن ابعاد کم، بسیار می‌پیچید می‌پیچید

که إِقْـرَاء یا محمد یا محمد یا محمد؛ هان           صدا در لا به لای غار می‌پیچید می‌پیچید

بخوان با نام رب خویش؛ من خواندن نمی‌دانم           صدا در گوش با اصرار می‌پیچید می‌پیچید

به پایش نـوح می‌افـتاد، ابراهـیم می‌افتاد           به دورش حیدر کرار می‌پیچید می‌پیچید

محمد آمد از غار حرا اما هنوز آن صوت           میان کـوه با تکـرار می‌پیچـید می‌پیچـید

همان طوری که می‌آمد عبا مثل گیاهی سبز           به پای مرد پیچک وار می‌پیچید می‌پیچید

و تا گردد فدایی رسول الله، چون عالـم           به دور فرق او دستار می‌پیچید می‌پیچید

و الـلـهـم بـا تـاکـیـد بـر آل مـحــمـد هـم           در آن شب در دل اذکار می‌پیچید می‌پیچید

محمد آمد و حیدر بغل واکرده و تا صبح           دمـادم یـار دور یـار می‌پیچـید می‌پیچید

و چون که شد علی نقطه برای باء بسم الله           نبی دورش چنان پرگار می‌پیچید می‌پیچید

سوز مناجـات تو پُـر کرده زمان را            آتش زده داغت دل هـفت آسـمـان را
هرشب دعـاگـوی تمـام خلـق هـستی            نفـرین نکـردی دشـمن نامهـربان را

بغضی نشسته در گلویت مثل حـیدر            داری بخاطر درد خار و استخوان را
دربـنـد هـستـی شیـعـیـان آزاد باشـند            زیر شکـنجـه می‌کـشی بار گران را
شـمع وجـودت ذرّه ذرّه می‌شـود آب            داری تحـمل می‌کـنی زخـم زبـان را
روح تـو را دشـنــام‌هـا آزرده کـرده            فکـری بکـن مأمـورهای بد دهان را
وا کرده پای ابن شاهک را به زندان            نفـسی که تا گـودال برده ساربان را
شکـر خـدا فـردا نمی‌بـیـند عـزیـزت            روی لبان خـشک تو خون روان را
دخـتـر نـدارد طـاقـت اینـکـه بـبـیـنـد            هر صبح و شب بی‌حرمتی این و آن را
چـشم حـرامی سوی نامـوست نیـفـتد            هرگز نبـیـنـد خـندۀ شـمر و سنان را
یـا کـه زبــانـم لال در بـیـن اجـانـب            حـتی نـبـیـنـد سـایـۀ نامـحـرمـان را!
شکر خـدا جـسمت نشد پامال دشمن            از تو نمی‌گیرد سنان تاب و توان را
دیـروز امـا مـرکـب دشـمن در آورد            زیـر و بـم تلـخ صدای استـخـوان را
زخـم لـبان چاک چاکـت یـادت آورد            بزم شراب و ضربه‌های خیزران را
اصلا حـسین کـنج زنـدانی و با خود            کنج خرابه می‌بری مرثـیه خـوان را
بر روی نیـزه هم شده برگرد امشب            آرام کن با خنده‌ای معصومه جان را

ای که تـسبـیـحِ هـمه اهـلِ دعـایی آقا            هـفـتـمـیـن پـلّـۀ پــروازِ خــدایـی آقـا

آیـنــه دارِ رُخِ شــیـــرِ خــدایــی آقــا            پـاره‌ای از جـگـرِ خـیـرِ نـسـایـی آقـا

پـسرِ حـضرت صادق چقَـدَر والایی

کوه احسان، یمِ رحمت، پسرِ زهرایی

دمِ تو عـینِ مـسیحـاست خـدا می‌داند            نَفَـست اصلِ مـداواست خـدا می‌دانـد

هنرت رخنه به دلهاست خـدا می‌داند            نامت ای یار چه زیباست خدا می‌داند

حضرت عشق همیشه کرمت پا برجا

تا خودِ حـشر الهـی عَـلَـمت پا بـرجا

بابِ حاجات بده حاجـتِ ما را امشب            حضرت نور بده عزّتِ ما را امشب

کسل هـستـیم بـده هـمّتِ ما را امشب            گرچه پـستـیم بده قـیمت ما را امشب

ما فـقـیرانِ جهـان را بپـذیـر آقـاجان

مرحمت کن ز گدا دست بگیر آقاجان

در سرم حال هوایی‌ست هواییِّ حرم            قـسـمتـم کن که بیـایم به گـدایّیِ حرم

کاظمین ست و یقین عطرِ خدایّیِ حرم            کی شفـایـم بـدهـد خـاکِ دوایّیِ حـرم

برسان تذکـره‌ای جانِ رضا  یا مولا

کی ببینم حرم و صحن و سرا یا مولا

بـه عـنایاتِ تو سوگـند شکـایت دارم            خـسته جـانم بخـدا میـلِ هـدایت دارم

از تو درخواستِ یک برگۀ دعوت دارم            ببرم شهرِ خودت شوقِ زیارت دارم

یـا امـامُ الـفـقــرا فــقـرِ تـمــامــم آقــا

نـوکـریِّ تـو نـمـوده ست بـنـامـم آقـا

او که بـاران به دلِ ابر بهـاران می‌داد            به لبِ تـشـنـۀ هر بـادیـه بـاران می‌داد

مثل گلهای بهاری که پُر از عطر خداست            نفسش، روح به احـوال پریشان می‌داد

خشم خاموشِ زبانش، به جهان درسِ حیا            صبر او حوصله بر موسیِ عمران می‌داد

روزه بود و همه روزه به دعا می‌پرداخت            دم به دم با نفسش بوسه به قرآن می‌داد

مثل خورشید که مهرش همه جا می‌تابد            با نگـاهش به زن مـفـسده ایمان می‌داد

بـا وجــودِ ســتــمِ وافــرِ زنــدانـبـانَـش            وقتِ افطار به او هم رطب و نان می‌داد

ابرها از غـم سنـگـین دلـش می‌گـفـتـند            اشک هایش به زمین صبر فراوان می‌داد

دلِ سجـاده هـم از غـربت او می‌نـالـید            موجِ اشکش خبر از روضۀ پنهان می‌داد

ولی افـسوس که این قـوم نمی‌فـهـمیدند            باب حاجات به زندانِ جـفا جان می‌داد

با تـمام بـدی‌اَم او چه کـریـمـانه صفت            غزلِ سادۀ خود را به "مزینان" می‌داد

این طور اگر در غل و زنجـیر اسیری            جرمت فقط این است که از نسل غدیری

امروز تو دیروز کسی غیر علی نیست            در بنـد هـم ای مـرد سرافـراز امیـری

حکم تو همان حکم رسول است بلاشک            شـأن تو هـمان شأن وصیی و وزیـری

عـالم هـمه در بند تو هـستـند و گرفـتی            هر گوشه چشمت دو سرا را به اسیری

در بارش رحمت به سر این همه محتاج            از جـنـس نـگـاه تـو نـدیـدیـم نـظـیـری

محفوظ شد از رنج و بلا شیعه به لطفت            چون فـاطمه فکـر همه‌ای خیر کـثیری

جز اینکه به دسـتان کـریـمت شده دارا            از خـانـۀ تـو رد نـشـده هـیـچ فـقـیـری

رفـتار تو معـلـوم کند خـوف و رجا را            قـربـان کـلامت که نـذیـری و بـشیـری

از نالـۀ جـانـسوز تو در گـوشۀ زنـدان            پیداست که از جان به لب آمده سیـری

پــا راه نـــدارد دو قـــدم راه بــیــایــی            هر قـدر اگـر دسـت به دیـوار بگـیری

در چشم تو تاریکی زندان شد اگر تار            از ضربۀ سیلی ست نه از کثرت پیری

این پـیـرهـن پـاره بـرازنـدۀ تو نـیـست            شایـسـتۀ پیـراهـنی از جـنس حـریـری

از بس که نحیف است تنت، موقع سجده            مـانـنـد عـبـایی که رهـا بـین مـسـیـری